တဏွာကုိ နယ္ေလးပါး နဲ႔ ပုိင္းျခားလုိလွ်င္

တဏွာ-ဟူေသာစကား ကုိၾကားသိ ေသာအခါ၊ ( မသိျခင္း) အထင္။ (ေကာင္းျခင္း)အထင္၊ (ဆုိးျခင္း) အထင္ ဟူေသာ ၊ အထင္ အားလုံးသည္ ၊ အဝိဇၨာမာန ပညတ္နယ္ဟု ေခၚပါတယ္။ ကုိယ္ထင္ရာကုိ (ဒါပဲဟုတ္တယ္-က်န္တာေတြမဟုတ္ဘူး) ဟု အဟုတ္ထင္ျခင္းသည္ ၊ အဝိဇၨာ ဟုေခၚပါတယ္။ ( အထင္ေတြဟာ ၊ အရွိေတြ မဟုတ္ဘူး) ဟု ဘာ မွ မဟုတ္မွန္း သိျခင္း သည္၊ (ဝိဇၨာဉာဏ္) ဟုေခၚပါတယ္။

တဏွာ = ဟူေသာစကားမွာ၊အေကာင္း အဆုိး မရွိပါ။ ေကာင္းတယ္ ၊ဆုိးတယ္ဟု သတ္မွတ္ ျခင္း သည္၊ အထင္အေၾကာင္းကုိ အမွန္မသိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ စကားလုံး တုိင္းကုိ ၊ဤကဲ့သုိ႔နားလည္ပါ။ အေကာင္းအဆုိးထဲ ဝင္ၿပီး ၊ အဟုတ္ထင္ေနသမွ် ၊အဝိဇၨာမာန ပညတ္နယ္က လုံးဝ မတက္ႏုိင္ပါဘူး။

တဏွာ ၏ အဓိပၸါယ္မွာ ၊ အဟုတ္ထင္ျခင္း ကုိ အမွီျပဳၿပီး ၊ ေက်နပ္ျခင္း အစဥ္ကုိ၊ (တဏွာ) ဟုေခၚပါတယ္။ ဤေက်နပ္ျခင္း အစဥ္ကုိ ၊ (ဝိဇၨာမာန ပညတ္နယ္) ဟုေခၚပါတယ္။ ဤ အစဥ္ေလးကုိ အဟုတ္ထင္လွ်င္ အဝိဇၨာ ျဖစ္ၿပီး ၊ ( ဘာမွ မဟုတ္ဘူး) ဟုသိျခင္း သည္ ဝိဇၨာ ဉာဏ္ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်နပ္ၿပီး ပ်က္တဲ့သေဘာေလးေတြ၊ အစိတ္ေပါင္း ကုေဋ တစ္သိန္းစုလုိက္မွ ၊တစ္စကၠန္႔ေသာ ေက်နပ္ျခင္း၊ ေလာဘ ျဖစ္လာရပါတယ္။ တစ္ခုေသာ  ျဖစ္ပ်က္သေဘာေလးဟာ၊ေလာဘ ၏ ဘဝ အစျဖစ္ပါတယ္။

ေလာဘနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး၊ ကုိယ္ထင္တာေတြဟာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ အထင္ေတြသာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ျဖစ္ပ်က္သေဘာေလာက္ေတာ့ စြမ္းအားရွိေသးတယ္၊ ထင္ေနရင္၊ တဏွာ နဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီး သိစရာမဆုံးေသးေသာေၾကာင့္ ၊ အနတၱနယ္၊ သုညနယ္၊ မဆုိက္ေသးပါဘူး။ အတၱနယ္သာရွိပါေသးတယ္။ အဟုတ္ထင္ျခင္း အဝိဇၨာ နယ္က မလြတ္ေသးပါဘူး။

( ေဝဒနာ ပစၥယာ – တဏွာ ) ဟူသည္ ႏွင့္ အညီ၊ တဏွာ သည္ ေဝဒနာ မပါပဲ လုံးဝ ျဖစ္လုိ႔ မရ၊ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ကုိယ္ပုိင္စြမ္းအားလည္း လုံးဝ မရွိ။ ကာလ ( ၃) ပါး မွ ၊ တစ္ခုတည္းျဖစ္ႏုိင္ တဲ့ အား မွ၊ ကုန္ပ်က္ေနေသာေၾကာင့္၊ မူလပ်က္သေဘာသာရွိပါေတာ့ တယ္။ တဏွာ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးသိစရာဆုံးသြားေသာေၾကာင့္ —–

အနတၱ နယ္ေရာက္သြားတယ္။ ထုိ အနတၱနယ္ကုိပင္ ၊ သုည နယ္ ဟု နာမည္တပ္ထားပါ တယ္။ တဏွာ ကုိ ရန္သူလုိထင္ၿပီး ၊ပယ္ခ်င္ေနရင္ လုံးဝ မရေၾကာင္း ကုိနားလည္သေဘာ ေပါက္ ေလာက္ပါၿပီ။